Popłakałam się. Nie potrafię tego udzwignąć. Nie potrafię udzwignać dzieci, które mają zaledwie kilka lat i pracują. Króre grzebią po śmietniku, by znaleźć kawałek plastiku albo aluminium.

Te dzieci powinni się bawić, spędzać czas z rówieśnikiami i chodzić do szkoły, a nie zastanawiać się co zjedzą i czy zjedzą w ogole kolację.

Stałam na dworcu, tuż obok był mój autobus, było jeszcze trochę do odjazdu, postanowiłam, ze zaczekam na zewnątrz. Nie minęła chwila, a stanęła obok mnie dziewczynka, powiedziała coś do mnie, ale zrozumiałam tylko abla. Myślałam, ze prosi o ponieądze. Ona natomiast zaczęłam wyciągać rzeczy ze śmietnika, by po selekcji chować je w swoim worku.

Nie był to przecież pierwszy raz, kiedy wydziałam coś takiego. A mimo to stanęłam jak wryta obserwujac, co robi.

Obok stało dwóch młodych chłopaków, dali jej jakieś drobne, nie chciała przyjąć. Po dłuższej chwili się zgodziła. Wyciągnęłam portfel, daję jej pieniążki słyszę yok. Daję znowu, robi charakterystyczny ruch głową i cmoka, co w Turcji oznacza nie. Nie daję za wygraną, wręczam jej pieniądze. Uśmiecha się szeroko i mówi shukran, czyli dziękuję po arabsku. Głaszczę ją po policzku, jest taka śliczna.

Zapewne jest z Syrii.

Patrzę na nią, jak pewnie operuje workami na śmieci. Podchodzę do niej znowu i pytam yamek? Pokazuję na moje jedzenie, akurat kupiłam dwie bułki do autobusu. Kiwa głową, że nie. Pytam, czy na pewno, cmoka z szerokim uśmiechem.

Urywam pół mojej bułki i jej wręczam. Bierze ode mnie.

I się popłakałam. Duże, roziskrzone brązowe oczy, szeroki uśmiech, grzywka, włosy do ramion. Przepiękna dziewczynka. Złamała moje serce.

No, bo ja chuja mogę zrobić. Wczoraj usłyszałam, że gdyby to był problem jednej osoby to można byłoby coś z tym zrobić, ale to jest cały kraj. Pytałam wtedy dlaczego dzieci pracują, usłyszałam, że jak mają żyć, jeśli nie będą pracować? Mają iść na ulicę i żebrać?

Na stories pokazywałam też młodą kobietę z dwójką dzieci, zbierała papier. Teraz też już wiem, że była z Syrii. Nie prosiła o pieniądze, nawet, gdy wygłupiałam się z jej dziećmi.

Tak, owszem, widzę tutaj kobiety leżące na ulicy i proszące o jałmużnę, ale zdecydowanie więcej widzę dzieci, które zapieprzają jak niejeden dorosły.

Dzisiaj na ulicy spotkałam mężczyznę, który szedł z ogromnym palikiem z drewna, jako swoją laską. Szedł i śpiewał, dlatego zwróciłam na niego uwagę. Po tym jak jeden mężczyzna mu pomógł, domyśliłam się, że jest niewidomy. Wyciągnęłam rękę do portfela. Ale w sumie nie wiem. Spotkałam wzrok sprzedawcy. Na migi zapytałam, czy to będzie ok – zachęcił mnie do gestu. Podeszłam, chwyciłam pana delikatnie za rękę – był ubrany w jasny garnitur. Był elegancki i czysty. Sprawdził dotykowo jaką dałam mu kwotę. Pomyślałam wtedy, że to takie… słabe? Ale później zobaczyłam, dlaczego sprawdzał – spotkałam go, gdy kupował jedzenie od ulicznego sprzedawcy.

Mężczyzna, który zachęcił mnie do gestu, był wyraźnie ucieszony. Pomachał do mnie, uśmiechał się. Gdy wracałam i życzyłam mu miłej pracy, podziękował, gule gule alba, co znaczy coś w stylu „pozostań z uśmiechem, siostro”.

Wiem, że nie można wszystkim pomóc, wiem o tym. Wiem też, że nieprzemyślana pomoc jest bardzo zła. Ale co ja kurwa mogę zrobić? Jestem uprzywilejowaną białą europejską turystką. Moje łzy temu dziecku też nic nie dadzą.

Z jednej strony rozpadam się tutaj na milion kawałeczków. Z drugiej jednak widzę, jak wiele mam, nawet, gdy wydaje mi się, że nie mam nic cennego.

Łatwo mówić o uchodźcach, gdy są daleko. Dużo trudniej decydować, kiedy patrzysz takiej osobie prosto w oczy. Uśmiechnięte oczy.

Ja płaczę nad dziewczynką w tureckim Mardin, blisko granicy z Syrią, a mój rząd stawia drut kolczasty na wschodniej granicy…

Kiedy zrodził się we mnie pomysł solo podróży do Turcji (z premedytacją nie mówię samotnej) i zaczęłam się nim dzielić, reakcja u niemalże wszystkich była identyczna: „chyba zwariowałaś!” albo co lepsze „na głowę upadłaś, przygód Ci się zachciało!”.

Podsumowując słyszałam jaka jestem głupia i nieodpowiedzialna, nice.

Nie wydaje mi się, żebym była głupia albo nieodpowiedzialna. No może czasem, ale, wszystko w granicach normy, serio 🙂

Bardzo szybko jednak przestałam mówić gdzie lecę, co zamierzam (albo właściwie, że nic nie wiem, bo nie mam planu) i… z kim zamierzam. Odechciało mi się słuchania komentarzy, które ładowały we mnie tylko strach i nic więcej.

Ok, ale dlaczego Turcja?

Wybór właściwie był mega prosty, trochę mam wrażenie, że to Turcja wybrała mnie, nie odwrotnie.

Kiedy byłam w Turcji w maju wielokrotnie oddalałam się od mojej grupy znajomych, a to robiłam stories, a to chciałam fotki popstrykać, a to wstawałam na wschód słońca albo po prostu chciałam coś zobaczyć, czego reszta nie miała ochoty oglądać. Zatem tak, już bywałam sama w Turcji.

I za każdym razem, gdy ktoś mnie zaczepiał, to był żywo ciekawy mojej historii, skąd jestem, co robię w Turcji etc. Czyli dokładnie tak jak teraz 🙂 Of kors zdarzają się typki, co serio myślą, że „ej seksi lejdi” jest komplementem, ale z mojego doświadczenia – im bardziej turystyczne miejsce, tym ich więcej, co zrobić.

Wracając jednak do normalnych ludzi. Moim hitem są dwie kobiety. Moja pierwsza noc w maju. Antalya, port, chwilę po wschodzie słońca. Szukam miejsca na zdjęcia, kręcę się ze statywem. Na końcu „molo” dochodzą mnie dwie kobiety, matka i córka. Schodzą poniżej po kamieniach i rozpoczynają ze mną rozmowę. Pani starsza zadaje klasyczny zestaw pytań. Mówi do mnie trochę po turecku, po angielsku i… po niemiecku, pewnie myśląc, że jak Niemcy za rogiem, to i język bardziej swojski. Hmmm… Słysząc, że jestem z Polski uśmiecha się serdecznie i mówi do mnie, że Turcy lubią Polaków, bo oboje mamy takie same, tu pani kładzie rękę na piersi, po czym rysuje w powietrzu serce.

Polacy i Turcy mają takie same serca.

Ja się, kuźwa, znowu wzruszam! ale kupiła mnie.

I za każdym razem, gdy ktoś pyta czy się nie boję sama podróżować po Turcji, to za każdym razem opowiadam tą historię i kilkanaście albo nawet kilkadziesiąt sytuacji, kiedy to obcy zupełnie ludzie poili mnie, karmili, pomagali zupełnie bezinteresownie.

Więc nie, nie boję się podróżować sama po Turcji.

Ale jednak się bałam

Raz.

Wiem, że najlepiej byłoby tu opisać ze szczegółami całą sytuację, ale nie zrobię tego.

Czy sama ją sprowokowałam? Czy sama się o to prosiłam?

I tak, i nie.

Mam wiele na swoją obronę, teoretycznie powinnam była być bezpieczna. I teoretycznie być może byłam. Teoretycznie.

Praktycznie moja intuicja po raz pierwszy się odzywała, czułam, że coś jest nie tak.

Tak wiele jednak było teoretycznych podstaw mojego bezpieczeństwa, że jej nie posłuchałam.

Nic się nie stało, ja naprawdę uważam, że mam niesamowite szczęście, bo mogło mi się stać dosłownie wszystko. I nie, nie ze strony Turków.

Najadłam się jednak sporo strachu, nerwów i… utraciłam na chwilę moje zaufanie do ludzi. Stałam się bardziej czujna.

Jestem nieodpowiedzialna?

Kiedy opowiadam różne historie z mojej podróży to większość słuchaczy otwiera oczy i buzię (czasem na raz, czasem po kolei) ze zdziwienia bądź zszokowania.

„Ty to jesteś odważna” – słyszę.

A gówno prawda, gdybym była odważna to zrobiłam wszystko, co roi się w mojej blond łepetynce, ale tego nie robię, bo dygam się, że o rany!

Ale rzeczywiście, spędzałam masę czasu z obcymi ludźmi, czasem tak, jak byśmy znali się lata.

I jedyne czego słuchałam to moja intuicja.

Czy to oznacza, że spotykam w życiu tylko dobrych ludzi? A skądże! Tyle tylko, że jakimś dziwnym trafem czuję, gdy coś jest nie tak, a to czy wierzę w opowieści „kochanie, nie było zasięgu” to już inna sprawa.

Z jakiegoś tylko sobie znanego powodu do jednego samochodu wsiadałam, do innego nie. Z jednymi ludźmi prowadziłam rozmowę, z innymi kończyłam niemal po dzień dobry.

Ja wiem, że jest to nędzna rada bezpieczeństwa, ale u mnie się ona sprawdza.

I nadal, jeśli mam szybko powiedzieć, z czym kojarzy mi się Turcja to odpowiadam: z dobrymi ludźmi!

A co z tymi dziewczynami?

Jeśli oglądasz mnie na instagramie, to wiesz, że spotkałam na dworcu autobusowym dwie dziewczyny, z którymi byłam w hotelu. Okazało się, że jedziemy jednym autobusem. Okazało się też, że zeszłego dnia mnie szukały. Wtf?!

Cała relacja nadal jest zapisana w moich wyróżnionych stories.

Szukały mnie, bo bały się, że mogę być w niebezpieczeństwie.

I do tego momentu myślałam, że może to ja się bardziej wystraszyłam, niż było to warto. Jednak po rozmowie z nimi, wiedziałam już, że postąpiłam słusznie.

Swoją droga to przekochane, że dwie Turczynki chciały szukać jednej Polki przy granicy z Syrią.

W mojej głowie Turcja jest magiczna – dzieje się creepy sytuacja, z tymi dziewczynami spotykam się każdego ranka na śniadaniu. Ostatniego dnia spędzamy sporo czasu w lobby, one rozmawiają, ja piszę bloga. Nie znamy się. Odzywamy się dopiero do siebie w toalecie na dworcu. Gadamy pół drogi w autobusie.

Ej serio, Mardin ma jakieś 100 tys. mieszkańców! A my mimo wszystko się odnajdujemy. Ja mam gęsią skórkę na samą myśl.

Zmieniłam się?

No cóż, nie.

Dobrzy i źli ludzie są wszędzie. Niezależnie od narodowości, koloru skóry czy wyznania. Ufam ludziom, wierzę, że przyciągam do siebie podobne jednostki i jestem w stanie ufać swojej intuicji, jak do tek pory.

W moim przypadku skończyło się bardziej na strachu i szybkim zmyciu się z miejsca x, ale jeśli u Ciebie zaszło to dalej, to pamiętaj, że to NIGDY NIE JEST TWOJA WINA.

I nie słuchaj ludzi, którzy Ci mówią „sama się o to prosiłaś”.

Nie, nie prosiłaś się.

Inną rzeczą jednak jest różnica kulturowa, którą należy zachować przez pewnego rodzaju zachowania czy ubiór. Dla mnie to wyraza szacunku do miejsca, do którego podróżuję. Możesz chodzić z odsłoniętym tyłkiem we wschodniej Turcji, bo to nie jest zakazane, tylko po co?

Ufaj sobie i swojej intuicji, love!

P.S. Jeśli wybierasz się na solo podróż do Mardin, korzystasz z couchsurfingu i chcesz skorzystać z uprzejmości pewnego popularnego hosta to… zastanów się dwa razy albo napisz do mnie:)

Przedłużyłam pobyt w Mardin. To miasteczko ma w sobie coś takiego, czego nie umiem wytłumaczyć słowami. Jest magiczne. Położone na wzgórzu, utkane z kamienia, z widokiem na Mezopotamię. Oczarowało mnie.

I zabiło temperaturami. Noż kurwa 40 stopni, to lekka przesadza nawet dla mieszkańców.

Przed południem miasto jeszcze jest ospałe, budzi się dopiero po zmroku, kiedy to zaczyna być trochę chłodniej.

Chodzę uliczkami zupełnie się nie spiesząc, po raz pierwszy podróżuję w tempie slow travel. A właściwie się staram. Uśmiecham się do sprzedawców, odpowiadam wszystkim Polonya, na pytanie skąd jestem. Zazwyczaj później pada pytanie czy Mardin guzel? Odpowiadam cok guzel zgodnie z prawdą!

Przypomina mi trochę Maltę, trochę Jerozolimę, ale nigdzie nie było aż tak sympatycznie.

Równolegle do głównej ulicy ciągnie się bazar, podzielony na sekcje. Najpierw owoce i warzywa, później mydełka, ubrania i rzemieślnicze tematy. Nikt nie zaczepia, nie krzyczy, nie wciąga Cię na siłę do sklepu oferując cuda tylko u siebie. Robię zdjęcia, nagrywam bez problemu, ktoś rozdaje herbatę, życzę wszystkim miłej pracy.

Uśmiecham się do dzieci, które patrzą na mnie swoimi dużymi brązowymi oczyma. Macham do nich, one robią to samo.

Słyszę czasem jak panowie między sobą o mnie mówią zastanawiając się czy jestem z Rosji. Chociaż tutaj w Turcji raczej pytają po prostu skąd jestem, nie zakładając od razu, że z Rosji, za co propsuję.

Mam w sobie tyle poczucia wdzięczności, że mogę tego wszystkiego doświadczać. Że mogę przez chwilę być częścią tego świata. Nawet, jeśli zakradłam się tylko przez przypadek i tylko na chwilę. Podróżowanie w pojedynkę ma to do siebie, że odbierasz wszystko dwa razy mocniej, doświadczasz, przeżywasz. Łatwiej nawiązujesz znajomości.

I dodatkowo to poczucie wolności, że właściwie nic nie muszę. Mogę siedzieć, patrzeć i się zachwycać tak długo jak zechcę.

Z drugiej jednak strony jestem odpowiedzialna za wszystko, jeśli czegoś nie ogarnę, a czasem się zdarza, hahahaha czasem, to trzeba później ratować sytuację i liczyć na pomoc dobrych ludzi.

Mimo wszystko podróże to coś, co sprawia, ze żyję naprawdę.

Dzisiaj był przypał i to dość mocny, ale to dlatego, że sama zlekceważyłam moje uczucia, moją intuicję, która dość jasno dawała mi znać, ze coś nie gra. Nic się nie stało, smaczki pozostawię moim znajomych, Wam powiem tylko moje drogie dziewczyny, że podstawowe zasady podróżowania w pojedynkę to: nie chodzę po zmroku i nie wchodzę do obcych domów z nieznajomymi facetami.

A jeśli chcecie podróżować jak ja na yolo, to złamcie je wszystkie 😀

Tą podróż organizuję zupełnie inaczej, to znaczy, nie mam planu, tworzę go na bieżąco. Właśnie go zmieniłam o 180 stopni. A kto mi zabroni? 😛

Nastawiam się na przeżywanie, doświadczanie, chwytanie chwil, jakkolwiek Coelhowo to brzmi.

Tam więc stwierdziłam, że wybiorę się do hammamu. Byłam już kiedyś, ale takim wiecie, w 5* hotelu. Luksusy i te sprawy, teraz chciałam naprawdę.

A naprawdę to jest tak, że wcale nie łatwo go znaleźć. Schowany jest przed ciekawskimi oczyma turystów. No, ale nie ze mną te numery!

Znalazłam. Wcześniej na internecie znalazłam godziny, w których mogę się udać do hammamu, gdyż panie i panowie mają osobne godziny urzędowania. Oczywiście panowie mają ich więcej…

Przychodzę jakieś 1,5 h przed zakończeniem naszego babskiego czasu. Wchodzę, kieruję się na stronę damską i od razu, bez żądnego ostrzeżenia wchodzę do sali wypełnionej półnagimi kobietami. Siedzą sobie na ławach w typowe tureckie wzory, chillują, odpoczywają. Taki rest room.

Ale najbardziej zaskoczyło mnie to, że serio, można tam było wejść od tak, niemal z ulicy!

Podejrzewam, ze miejscowi wiedzą, że nie wolno. Turyści tu nie dojdą.

Pani, która zgarnia kasę siedzi po turecku na środku. Kiwa na mnie, pyta czy chce do hammamu, mówię, że tak. Pytam co mam zrobić. Druga babeczka zabiera ode mnie rzeczy, także telefon, wkłada do szafki i daje kluczyk. Pokazuje mi moje miejsce, każe się rozebrać do naga i daje tylko taką chustkę do przewiązania.

No dobra, jak wszystkie, to wszystkie.

Idziemy do hammamu. Jest gorąco, duszno, z kranów leje się wodą. Dostaję swój kranik, dostaję mydło, miseczkę, mam się umyć.

Cała?

Cała. Włosy też.

Włosy też?

Moje włosy nie lubią się z takimi zabawami, no ale dobra, a chuj przygodo, najwyżej umyję je jeszcze raz w hotelu.

Nie muszę chyba wspominać o tym, że hotelowa wersja hammamu była lajtowa, więc i tutaj przyszłam w pełnym makijażu, z doklejonymi rzęsami. Już po chwili był cyrk, kiedy klej do rzęs dostał mi się do oczu. Na rany Chrystusowe, przyjechała Europejka do Turcji.

Co ciekawe, obok mnie była dziewczyna z córeczką, czyli już nawet dzieci korzystają z uciech hammamu. Dziewczyna uśmiechała się do mnie przyjacielsko.

Trochę dalej, młoda dziewczyna, na oko 16 lat, była myta przez mamę (?), ktoś inny rozczesywał jej włosy. Być może przygotowywała się na jakieś ważne wydarzenie, a może świętowała urodziny, a może po prostu dzień życia?

Myję się i polewam wodą. Nie będę kłamać, uwielbiam wrzątek, dla mnie ta cała ceremonia jest niezwykle odprężająca.

Patrzy na mnie cały czas babka na oko 40-50 lat, uśmiecham się. Nic. Pyta mnie o coś po turecku. Odpowiadam Polonya i anlamadim, co powinno wyjaśniać wszystko. Mówi coś do mnie dalej, ja wciąż, że nie rozumiem. Pani już nic nie mówi, ale obserwuje mnie do końca mojego pobytu tutaj.

Myję się, włosy także. Najpierw ubrana w chustę, później już zupełnie nago.

Atmosfera tego, że kobiece ciało jest normalne, że jest piękne, jakiekolwiek by nie było udziela mi się dość łatwo. Zdjęcie stanika przychodzi mi, tutaj tak łatwo jak u nas zamówienie kawy w Maku.

Umyłam się, siedzę i czekam. Pani zabiera mnie na marmurową płytę na środku hammamu, zazwyczaj jest ona podgrzewana.

Pani mnie rozbiera, kładzie moją chustę na kamieniu, ja kładę się na niej. Pani ma w ręce rękawiczkę z ostrą powierzchnią. Dosłownie zdziera ze mnie druga skórę, co momentami jest mało przyjemne. Ja pomimo tego, ze robię raz w tygodniu peeling i używam szczotki na sucho przeżywam jakieś nowe doznania 😀 Ale muszę przyznać, że chyba nigdy moja skóra nie była tak gładka.

Pani każe mi patrzeć, jak pozbywam się łusek i pyta czy jestem z Ameryki. Hmmm… tego nikt mi jeszcze nie zarzucił 🙂

Ciekawa jestem czy rękawiczka była zdezynfekowana albo wyparzona, bo w takim otoczeniu bakterie mają eden 🙂 Pani zdziera ze mnie skórę zewsząd, nawet z twarzy.

Każe się opłukać. Znowu się polewam gorącą wodą.

Kolejny etap to masaż. Znów się kładę na kamieniu, znów nago. Pani zaczyna masaż, jednak jeśli myślisz, że jest to coś przyjemnego to nie – raczej połączenie fizjoterapii z tajskim. Pani naciąga mnie na wszystkie strony, momentami nawet poddusza 😀 Ale nie dziwię się już, że oni wszyscy tak po turecku lekko siedzą, są rozciągnięci!

Masaż pani odbywa namydlając moją skórę, więc po tej przyjemności – nieprzyjemności należy znów się opłukać. Dostaję ręcznik do osuszenia się i mogę przejść do części relaksacyjnej.

Może dziwne, nie dziwne, nie wiem, ale zupełnie nie mam tutaj poczucia, że powinnam się zasłaniać. To moje ciało, to po prostu ciało. Tyle.

Wszystkie Panie są żywo zaciekawione skąd jestem, dopytują jak się nazywam. Wśród nich jest jedna młodsza, która rozmawia ze mną po angielsku. Gdy słyszą, że jestem w Turcji po raz 3 ożywiają się zadowolone, dopytują czy mi się podoba. Podoba potwierdzam.

Ubieram się i płacę. 100 lir za przyjemność, czyli jakieś 50 zł. Czy cena uczciwa czy zawyżona dla obcokrajowca, nie wiem. Przecież i tak się nie dowiem.

Wychodzę jakby 10 kilo lżejsza i 10 lat młodsza, czuję się cudownie, więc nie ma to znaczenia.

Jeśli ogarnę w Polsce jakiś hammam to będę korzystać, bo to jest tak przyjemne, że ja nie mogę! Nie dziwię się, że sułtanki chillowały przy rodzynkach, oblewane przez służące gorącą wodą i myte dokładnie aż do stópek.

Cudowne przeżycie!

Ten dzień był chyba najdziwniejszym dniem w moim życiu.

Zjadłam pyszne śniadanie, opuściłam pokój, zostałam na chwilę jeszcze na przepięknym patio, żeby ogarnąć wpis na bloga, instagram i inne tematy. Wczesnym popołudniem miałam autobus do Mardin. Nauczona doświadczeniem wiedziałam, że otogar jest jakieś 20 -30 minut od centrum, więc niemal godzinę przed autobusem muszę się już zbierać.

Obsługa hotelu była świetna, Pan zrobił mi herbatę, wodę donosił, mówił, że mogę pracować jak długo zechcę, pytał czy niczego nie potrzebuję, no przekochany. To ten, co mnie tak futrował dzień wcześniej arbuzem i pistacjami 🙂 Mówił mi, że dla takich pięknych kobiet jak ja drzwi tego hotelu zawsze są otwarte i gdybym czegoś potrzebowała, to mam dzwonić! Świetne miejsce, na pewno będzie w polecanych hotelach.

No dobra, dochodzę to dworca autobusowego, ale takiego miejskiego, wiecie, bez międzymiastowych. Mówię, że chcę kupić bilet. Pan w hotelu mi mówił, że na dworcu. Na dworcu każą mi iść na przystanek i że w autobusie. W autobusie chłop nie chce pieniędzy, pyta tylko czy na otogar, mówię, że tak, jadę.

Jest 41 stopni na liczniku autobusowym i zero klimy. Nice.

Wysiadam, widzę dworzec i się zastanawiam jak tam dojść. Pan obok pyta czy otogar, ja, że evet. No to tamam, gidelim, idziemy razem, rozmawiamy. Z moim tureckim. Pan pyta gdzie jadę, w jakim hotelu spałam, ile nocy, dopytuje czy Hilton. Hilton to jak znajdę tureckiego męża, na razie budżetowo proszę pana. Odprowadza mnie do drzwi i się żegnamy.

Wchodzę na dworzec i dobiega do mnie kakofonia głosów. Sprzedawcy biletów wykrzykują miejscowości i ma się wrażenie, że kto głośniej krzyknie, ten wygra. Dupa, ja mam już bilet.

Nie ma wyświetlacza, więc podchodzę do okienka i pytam skąd odjeżdża mój autobus. Pan wyraźnie zadowolony, że przyszłam, strapił się, gdy zobaczył kupiony już bilet i odesłał do kolegi. Kolega już krzyczy guzel z daleka i też się trapi, ze bilet już kupiony, ale mówi, że platform 6. Mam jeszcze chwilę, to idę se siąść.

Siedzę se kulturalnie i jem, i podchodzi Pan, pyta gdzie jadę, o której i mówi, że platform 6, ok!

Idę do toalety, pani myje nogi w umywalce. Nie to, że nogi myje, ale że jaka wyćwiczona!

Idę na platform, zaczepia mnie kolejnych trzech panów, którzy potwierdzają, ze Mardin to o 2 z platform 6. Skąd oni to wszystko wiedzą?

Ok, przyjeżdża. Na platform 4. Siedzę, wstaję, pan mówi, to nie ten, inny mówi, że jednak ten. Kolejny, że nie. Siedzę obok pani w niqabie, uśmiecha się do mnie i mówi, że mam iść. Ok. Idę, pan steward potwierdza to tu. Idę oddać bagaż, drugi pan steward mówi, że nie. Na co ja do niego: jak nie? Przecież tutaj jadę – jak się zaczynam irytować to nadaję po polsku. A co, oni do mnie turecku gadają. Poszedł zapytał, ok, możesz jechać.

Tym razem autobus jechał rzeczywiście mniej więcej tyle ile miał, półgodzinne opóźnienie to żadne opóźnienie przecież! Po drodze zatrzymaliśmy się na dworcu w Kızıltepe – to jest tuż przy granicy z Syrią tak niemal bezpośrednio. Prawdę powiedziawszy, zrobiło to miasto na mnie bardzo złe wrażenie. Nie wiem, jakoś czułam się tam niekomfortowo. Ale niekomfortowo czułam się tez na dworcu w Rzymie, niekomfort to niekomfort.

Po drodze na trasie Sanliurfa – Mardin właściwie mija się tylko zakłady przy drodze. Nikogo nie było na zewnątrz, tylko dzieci gdzieś goniły samopasem.

Wysiadam na otogari w Mardin. Cisza, spokój. Jak nie Turcja. Nikt mnie nie zaczepia, nie chce pomóc. Podchodzę do jednego chłopaka, pytam jak dojść do centrum, albo jak wziąć autobus, bo moja apka nie ma tego miasta. Nie ma, tylko taxi. Aha. Jest 40 stopni, mam plecak, droga jest pod górkę i ma trwać według google prawie godzinę.

Chuj, idę. No i idę kawałek i zaczynam jednak szukać taxi, jak na złość nie ma. Idę dalej. Zatrzymuje się jeden facet kawałek ode mnie, ale chyba jeszcze nie mam na tyle odwagi, by wsiąść do obcego samochodu. Jakbym już tego wcześniej nie robiła. Udaję, że moja sytuacja jest opanowana i klarowna, wcale nie potrzebuję pomocy.

Idę dalej. Po 10 minutach przeklinam na czym świat stoi i dziękuję Bogu, że mam wodę. Co jakiś czas przejeżdżają obok mnie autobusy, przecież miało ich kurwa nie być??

Podchodzę na przystanek, brak rozpiski. Google maps nie działa na komunikacje miejską w Turcji. Ideolo. Siedzę chwilę i myślę. Nic nie wymyśliłam, więc idę dalej.

Najwyżej wezmę jednak tego stopa. Odwracam się, jedzie autobus. Patrzę na kierowcę, tylko patrzę. Co on w tych oczach zobaczył to nie wiem, ale stanął obok mnie na dwupasie. Pokazuje mu na mapie, gdzie jest mój hotel. Mówi siadaj. Ok, siadam. Pyta kolegi, kolega potwierdza gdzie jest i coś jeszcze. Super. Siedzę i mnie wiozą, to najważniejsze.

Jedziemy, po chwili pyta czy mam kartę miejską. Nie mam. Problem yok!

Dojeżdżamy do miasta, Pan łapie inny autobus – krzyczy do chłopaka, że ma mnie zabrać i zawieść do hotelu. Wysiadam i wsiadam do drugiego autobusu, który na mnie czeka. Of kors nadal bez karty. Problem yok!

Dojeżdżam do centrum i już teraz wiem, że bym nie doszła, ni chuja. Godzina z tym plecakiem, pod górkę przy 40 stopniowym upale to bardzo zły pomysł.

Wysiadam prawie przy hotelu i myślę sobie, że ja mam chyba ogromne szczęście. Albo jestem taka głupia, jedno z dwóch.

Idę jeszcze kawałek do hotelu, kilka minut, wszędzie pełno ludzi. Wszyscy mimo upału świeży, a ja modlę się o wodę pod prysznicem. Jedne schodki, drugie, matko, aż tyle nagrzeszyłam? Patrzę w ekran telefonu, gdzie ten hotel jest i nagle słyszę głośne: hey! Przechodziłam obok wielu sprzedawców, jednak ten się drze głośnej, odpowiadam pozdrowienie. A chłopak, pamiętasz mnie? Kuźwa, myślę se pomylił mnie z kimś, po czym dodaje: Anna. Fuck. Nie pomylił. Patrzę na gościa i nie wiem czy coś robiłam po pijaku, czy jak? Po czym on dodaje couchsurfing, ufff.

Dupa uff, przypominam sobie jednak. Pisał do mnie chłopak, gadaliśmy trochę, ale stwierdziłam, ze chcę być w Mardin sama. No i wpadłam. Co najlepsze, jest sklep był tuż obok hotelu 🙂

Wpadłam, nie wpadłam, coś po czym ja się kieruję przy doborze ludzi wokół siebie jest energia. Jak rozmailiśmy na żywo pomyślałam sobie spoko, fajny koleś, szczery. Żadne złe wibracje nie wypłynęły. Dobra, będę sama gdzieś indziej 🙂

Nie ma przypadków 🙂 więc widocznie tak miało być 🙂

Aaaaale! Ta historia ma ciąg dalszy!

A Mardin jest tak niesamowite, że zaczynam się zastanawiać czy nie zostać tutaj jeszcze jednego dnia 🙂

P.S. Marzyłam o wodzie w kranie? Woda była, tylko nie leciała z prysznica, tylko rzeczywiście z kranu, jakieś 30 cm nad ziemią. Kuźwa jak ja tu włosy umyję? Po 10 minutach Anna-prysznic 1:0

Sanliurfa jest miastem bardzo klimatycznym, czuć tutaj bliskowschodniego ducha. Klimat jest bardzo lokalny, chociaż znajduje się też tutaj cała masa turystów. Dlaczego? Turcy wierzą, że to tutaj w jaskini narodził się prorok Abraham. Na nic się zdają tłumaczenia archeologów, że to chyba jednak nie tutaj…

No i tak Sanliurfa została muzułmańską Jerozolimą.

Mój hotel mieści w starym budynku, brak wody czy elektryczności nikogo nie dziwi prócz mnie. No dobra, spoko, ogarniemy. Powerbanki zawsze mam na podorędziu.

Nikt tutaj raczej nie zwraca na mnie uwagi, chociaż turystów z zachodu tutaj raczej nie ma. Chodzę po lokalnych miejscach Hani – czyli takich karczmach chyba można nazwać, gdzie kiedyś były gospody razem z hotelami, ze względu na położenie miasta na jedwabnym szlaku handlowym. Jem kolację w miejscu, które pamięta starożytność, nice.

Na targu też jest ok, bez zbędnego zaczepiania.

Co ciekawe, można wyjść na ulicę o północy i nadal będzie tam pełno ludzi. Dzieci bedą kopać w piłkę, staruszkowie będą siedzieć na ulicy i pić herbaty, albo jeść lody z jednego pudełeczka (pisałam o tym na stories ?).

Wchodzę na teren meczetu Ulu Cami – cały czas mówię Umi. I o ile Ulu znaczy bodajże wielki, to ulu to jest moja własna nazwa ? Kręcę się po terenie, w rogu śpi starzec, w drugim roku kot. Cisza, spokój. Myślę, zajrzę do środka.

Kieruję się do drzwi, zerkam w prawo i widzę… Jezusa. Matko Święta, nie przesadzam! Siedzi na posadzce, obok Koran, w ręku subha – muzułmański spór modlitewny. Przyodziany jest w białe szaty, głowę ma okrytą, długie włosy i broda. No Jezus jak malowany.

Pytam czy mogę wejść. Mogę. Buty mam ściągnąć. Ok. Pokazuje mi na wodę, myśleć szwajki umyć? Pytam w trzech językach i na migi czy myć? On mówi, że nie trzeba myć. Spoko.

Wchodzę do meczetu, w kącie jakiś chłopak uczy się angielskiego online i powtarza na głos. Chodzę po dywanach – bardzo lubię to uczucie w meczetach delikatnego materiału pod stopami.

Jezus przed wejściem mówił mi, że tu jest coś ważnego. No i rzeczywiście jest coś na kształt studni.

Wychodzę, zaczynamy dalszą część konwersacji. Dowiaduję się, że pan jest z Azerbejdżanu. Rozmawiamy po turecko-rosyjsku. Możecie sobie tylko wyobrazić tą rozmowę. Pan każe mi wody nabrać do butelki, bo święta, cuda czyni. Nabieram, z tyłu głowy wiedząc, że nie powinnam jej pić. Myślę se, mam połowę swojej butelkowanej wody, się wymiesza.

No, ale nie. Pan każe pić. A chuj przygodo, nabieram do ręki i piję trochę. Najwyżej będzie, wiadomo…

Pan każe twarz przemyć. No nie, tego już za wiele! A makijaż? No, ale wszyscy patrzą, kilka osób przyszło. Przemywam twarz, trudno, będą zdjęcia z tyłu.

Pan pyta skąd jestem, ja, że Polonia, miło. Pan pyta gdzie mąż. No przecież! Jak to nie mieć męża. Kłamię, mówię, że został w Polsce, nie przyjechał. Nie przyjechał? Pan się dziwi, no nie mógł, kłamię dalej. A dzieci są? Nie ma. Oby były, inshallah. Se myślę, no oby nie. Pan jest miły, chce dobrze, ja wiem. Ale tak mnie irytują te pytania o męża. Jakbym nie figurowała w systemie, bez Pana u boku.

Gawędzimy dalej. Pan mówi, że ma Koran po rosyjsku, z niego się nauczył tego języka. Ale polskiego nie ma.

Pytam, czy mogę mu zrobić zdjęcie. Prosi, by nie. Szanuję.

Pyta czy mam whatsappa, bo jego telefon ukradli jak spał. Ale to gdzie indziej, w innym mieście. Mówię, ze mam i zapisuję polski numer, bo tego tureckiego nie pamiętam. Pan obiecuje mi przesłać zdjęcia meczetu jak tylko ogarnie telefon. Miło bardzo.

Zapisuje moje imię i pyta o imię męża. Szybko, Anna, myśl. Piotr, strzelam. Pan dopisuje Piotra. Fuck.

Kłamię w miejscu świętym Jezusowi, no brawo Anna, brawo.

Gadamy jeszcze chwilę, biorę mu z ręki tą kartę i skreślam Piotra, mówię, że męża nie ma. Jak to nie ma? Przerażenie w oczach pana było tak szczere! Mowię, że jestem tylko ja. On, że rozumie. Pewnie myślał, że Piotr to łotr.

Od tego człowieka biła taka dobra energia, takie żywe zaciekawienie mną, nie mogłam stamtąd odejść z tym Piotrem. W sumie nie wiem czemu skłamałam, może miałam już dość pytań o męża?

Pan mówi, żebym przyszła wieczorem, bo coś się dzieje i jest ładnie. Mówię to mojemu koledze – nic tam się nie dzieje więcej niż za dnia, słyszę.

Ale wracam wieczorem, wieczorem też Pan jest. Pan tam mieszka, na terenie meczetu. Po drodze spotykam polską parę, więc wszyscy razem go odwiedzamy. Rozmawiamy długo. Pan się rozpromienia, gdy mnie widzi. Mówi, że ma mój numer, pokazuje karteczkę.

Pan od 8 lat jest na poście ramadanowym, je tylko po zachodzie słońca. Modli się, prowadzi życie pustelnika. Rozmawiamy o wierzę, o różnicach i podobieństwach. Wiadomo, każda wiara najlepsza.

Meczet zbudowany jest na terenie byłego kościoła. Zgodnie z legendą Jezus miał korespondował z króle Abgarem, który prosił o go o uzdrowienie. Jezus nie mógł wówczas przybyć, ale miał wysłać chusteczkę ze swoją podobizną, która uleczyła króla. Chusteczka ta ma się znajdować w tej studni i dlatego woda ma być uznana za świętą. Korespondencja jednak w kościele katolickim została podważona.

Pan na koniec powiedział, kilka pięknych rzeczy: jeśli szukasz odpowiedzi, to nie martw się, ona przyjdzie, bo jeśli szukasz prawdy, to prawdę zawsze dostaniesz.

Powiedział też, że najważniejszą rolą kobiety jest bycie matką. Fuck, a było tak miło…

Jestem w Turcji niespełna 48h, nawet nie, a w głowie już mam tyle przemyśleń, że potrzebowałabym chyba tygodnia, żeby sobie je ułożyć. Dodatkowo cały czas coś się dzieje, cały czas jest ktoś obok, rozmawia ze mną. Podobno tak to bywa, kiedy podróżujesz w pojedynkę. 

I to jest super, ale ja osobiście potrzebuję jeszcze ładować energię. Sama. Bez ludzi i bez rozmów. Dlatego na przykład nie wybieram hosteli, bo chcę mieć przestrzeń dla siebie. 

Bardzo szybko w głowie przestawia mi się język, aktualnie operuję angielskim i trochę tureckim w głowie, i już mam ochotę kończyć zdanie w obcym języku. Mózg to jednak głupie stworzenie ?

 No dobra, nie wiem o co to chodzi z tymi otobusami w Turcji, ale czasowe to one na pewno nie są. Jeśli na bilecie pisze, że w miejscu x będziecie o 16, to będziecie o 19. Czemu? Nie mam pojęcia. Myślałam, że tylko ten nocny jakiś taki, ale nie ? 

No dobra, dojeżdżamy na jakąś stację benzynową, wysadzają nas. Myślę se, spoko, nie wnikam. Ogarnęłam w apce transport do miasta, robię packing moich tobołów, podjeżdża busik. Taki mini. Każą mi wsiadać. Ja, że nie chcę, oni, że to na dworzec, ja mówię, że tu jest ok, oni, że wsiadać mam. Stoję taka i se myślę, no nie dadzą mi spokoju. Wsiadałam. Wszyscy szczęśliwi.

 Na dworcu u mnie panika, jak się dostać na ten przystanek, z którego coś jedzie, of kors pomocnicy zewsząd. Jestem niewyspana, zmęczona, jest gorąco, pomimo tego, że nie ma jeszcze 8. No typowy wkurw. Nie chce z Wami gadać, dajcie mi spokój ? 

Docieram do przystanku, widzę mój autobus, odjeżdża. Spoko, i tak nie mam biletu. Idę na stację benzynową (w ogole jaki standard!) pytam gdzie bilet kupić – tłumaczę w google. Pokazują tam – ok idę, nie ma nic. Chyba przystanek jest za to kolejny. 

Podjeżdża chłopak, pyta gdzie idę. Mówię, że nie potrzebuję pomocy. Idę dalej, zaś podjeżdża, sytuacja się powtarza. Za trzecim razem mowie, gdzie chce dojechać – otwiera drzwi, mówi wsiadaj, zawiozę Cię. Nie mam nawet siły już dyskutować, a chuj przygodo! 

Rozmawiamy na tłumaczu, trochę kaleczę turecki. Zawozi mnie pod meczet, pyta jakie dalsze plany. Opowiadam, że w południe mam otobus do Şanlıurfa . Jesteś głodna? Ja, że nie. On – na pewno jesteś, zabiorę Cie na śniadanie. 

Kolega robi zakupy i zabiera mnie do… swojego domu. I uwaga! To jest coś, czego nie robić się nie powinno. O ile stop jeszcze ok, to to – nie bardzo. Ale! Wcześniej, gdy rozmawialiśmy i powiedziałam, gdzie jadę – powiedział mi – uważaj na siebie, jesteś sama, nie znasz tych miast. Okazał troskę, druga rzecz – powiedziałam, że nie wejdę do obcego domu – pokazał mi osiedle, kamery, okolice. No i trzecia, najważniejsza dla mnie – moja intuicja. Albo po prostu miałam wyjebane ? 

Okazało się, ze w domu jest jeszcze kilka dżentelmenów, którzy kończą śniadanie. Po śniadaniu przechodzą do interesów. Okazuje się, że jeden z nich to przyjaciel od dzieciństwa, reszta to jacyś partnerzy. Goszczą mnie. Wiecie jak to jest, jeść jak wszyscy patrzą? ? Mega się stresowałam, teraz sobie myślę, że to było super miłe! Gdzie Cie coś takiego spotka, jak nie w Turcji?

 Chłopaki zawożą mnie do miasta, bo poprosiłam o czas na stories, zdjęcia, etc. Przyjeżdzają po mnie, gdy kończę i wiozą na otogar. Kolega, który mnie zgarnął, sprawdza bilet, upewnia się, z którego postoju odjeżdżam. Płaci za moją wodę! Poi mi salgam, czyli sokiem z kiszonych marchwi.

 Kiedy dostaje telefon, to przeprasza, że nie może poczekać ze mną. Później się dowiaduję, że tego dnia wygrał przetarg, miał w cholerę roboty, ale to nie miało znaczenia. Prosi, bym dała mu znać, gdy wsiądę na autobusu. Robię to, kilka minut po starcie. Otrzymuję zwrotkę, że on wie, bo już dzwonił do firmy przewozowej. Przed chwilą jak to piszę pytał, czy dotarłam bezpiecznie. 

Ludzi dzieli się tylko na dobrych i złych. Koniec i kropka.

 Jestem teraz w Sanliurfa, w mieście, które pokochałam od pierwszego wejrzenia, OMG. Kto mnie odebrał z otogar? Kolejny dobry człowiek 🙂

Nieoficjalnie ten cykl nazywać się będzie „Anna, coś Ty zaś odjebała?”. Oficjalnie będzie to po prostu Turcja daily, czyli mały backstage z mojej podróży po Turcji Wschodniej.

Ale, żeby nie było – nazwa zobowiązuje – nadpisałam sobie zapiski z pierwszego dnia. Powinni za to dawać medale: „jak możesz sobie jeszcze bardziej utrudnić życie?!” ?

Turcja to stan umysłu, serio. Tutaj mają takie powiedzenie: burası Türkiye! Co oznacza ni mniej ni więcej, tu jest Turcja, co dosłownie oznacza – wszystko jest możliwe. W tym kraju dziwi mnie tak wiele rzeczy, jednocześnie nie dziwi mnie już nic, bo to przecież Turcja jest.

Niemal nigdzie bym nie poleciała, po raz pierwszy w życiu zrobiłam tyle przypałów na lotnisku – wpadłam trochę później niż zazwyczaj, więc jak tylko zobaczyłam na ekranie Antalya to ustawiłam się w kolejce. Po drodze był wypadek, korki, a na parkingu brak miejsc… byłam już chyba zakręcona i stanęłam do, nosz kurwa, złej… W ogóle mnie nie zastanowiło, że jest inna godzina i inna linia. Nie wiem, co sobie myślałam, serio. No więc stoję w tej kolejce niemal godzinę, by się dowiedzieć, że przecież to nie tutaj… Jprd ?

Znalazłam odpowiednie stanowisko odprawy, szybko przeszłam i biegnę do kontroli bezpieczeństwa – kolejka długa jak nie powiem co. Myślę, dobra, szybko pójdzie. No na pewno. Postałam kwadrans, po czym postanowiłam się przepchać do przodu. Poszło. Pytam grzecznie państwa przed zaraz przy wejściu na kontrolę, czy mogę przejść, bo mam już boarding. Oni też mają, myślę spoko, mają prawo. Pytam kolejnych – ale niby dlaczego, boarding, no i co z tego? Matko Bosko… Serio, samoloty nie latają na wezwanie. I wiecie co? Babka z kontroli sczytała mój bilet i kazała iść na kontrolę, no sorry ? Zawsze mnie to dziwi, że ludzie, którzy jadą na wakacje już są źli od samego początku.

Naprawdę nie wiem co się działo tego dnia, ale kontrola to był jakiś koszmar Wlekła się jak nigdy. Być może przez takich ludzi jak ja, którzy zapominają, że mają w plecaku laptop i że trzeba go wyciągnąć przecież. Dodatkowo pikałam, zawsze pikam, już mnie to nie dziwi.

Przepraszam grzecznie za tego laptopa, no bo raczej grzeczna bywam. Uśmiecham się też ładnie, a Pan mi mówi, że powinien mnie cofnąć. Mój wzrok to było pomieszane: wtf i serio?! A być może po prostu żartu nie skumałam, bywa i tak. ? Weszłam niemal ostatnia na pokład samolotu.

Nie boję się latać samolotem. Wierzę, że pilot też nie chce zginąć ? Podczas tego lotu i turbulencji martwiłam się jedynie, żeby mi się kawa nie wylała. Najwyższy wyraz zmanierowania ?

Wylądowałam, gorąco, turyści się cieszą, ja przeklinam, że ciepło i plecak ciężki. Niby spoko, wyprofilowany, ale jednak ciężki. Mogłam nie brać tyle ubrań, chociaż jak na mnie to nie wzięłam prawie nic. Byłam na tym lotnisku w maju, kojarzyłam więc, co, gdzie i jak mniej więcej, ale nijak nie mogłam znaleźć pociągu. Tyle zapamiętałam ze sprawdzania w Polsce. Jestem tak nieprzygotowana do tej podróży, jak nigdy. Człowiek planu zamienił się w człowieka yolo, zobaczymy co z tego wyjdzie.

Po kwadransie łażenia po lotnisku z plecakiem i szukania pociągu, bez internetu, bo karty na lotnisku były mega drogie (teraz wiem, że trzeba było brać, bo na mieście są drogie tak samo ?) Serio to był moment, w którym się zastanawiałam po co ja to właściwie robię, czy jest mi to potrzebne? Szybko coś ten kryzys przyszedł, ale mówię Wam jak jest. Aktualnie w Turcji jest 40 stopni, niestety nie przesadzam i ta temperatura też nie pomaga. Świetnie taka podróż weryfikuje wiele rzeczy – jesteś przecież tylko TY.

Ok, znalazłam pociąg. Idę. Nie, trzeba się wrócić tam gdzie właśnie byłam. Nosz kurwa. Trzeba iść na peron do góry. Ok. Bramki, bilet. Jak kupić bilet? Maszyna do biletów, jest! W tym momencie woła mnie chłopak, odbija swoją kartę i próbuje tłumaczyć, w jaki sposób dojechać do starego miasta. Wydaje mi się, że zrozumiałam. Okazuje się, że tylko mi się wydaje.

Za mną wchodzi do pociągu para, chyba z UK, zrozumieli tak samo jak ja, więc jedziemy. Na ostatnią stację. Na ostatnią stację! Wychodzę z pociągu widzę jakieś zakłady, zero vodafone (turecka sieć internetowa) i na pewno nie stare miasto. O mamo. Zaczepiam chłopaków i pytam gdzie iść. Oni tylko turecki, ja turecki ciut ciut, ale na tyle, by skumać, że mam wracać kolejką. Great.

Idę przed siebie, po kilku minutach stwierdzam, ze to bez sensu. Odwracam się, idzie za mną jeden z chłopaków. W ręce ma telefon i włączony tłumacz google. Pyta, gdzie chcę jechać i co potrzebuję, mówi, że ok, pomoże. I pyta czy nie napiję się herbaty. A chuj, a co tam, napiję się.

Gadamy dłuższą chwilę przez transalora, chłopak mówi, że mnie zawiezie, gdzie będę chciała. Pyta, czy mam męża. Nie mam odpowiadam zgodnie z prawdą. Taka ładna i bez męża?! Zaczyna się, myślę. Zastanawiałam się przez chwilę, czy nie mówić w podróży, ze mąż dojedzie albo, że nie mógł lecieć i jest w Polsce, ale jest w życiu. Stwierdziłam jednak, że nie o to mi chodzi. Chcę pokazać sobie i Wam, moje drogie kobietki, że możemy robić, to na co mamy ochotę, bez męskiego opiekuna. Jesteśmy pełnowartościowym człowiekiem, nawet bez obrączki na palcu. Dlatego postanowiłam mówić prawdę. Chociaż… ok, za 2 dni i tak skłamałam.

Dostałam świeżą herbatkę, rozmowa się klei na poziomie googlowym, przyjeżdża szef zakładu, brak jednego z chłopaków. Ooooo, skąd jesteś? Co robisz w Turcji? Gdzie jest mąż? No ludzie ?

No dobra, czas leci, chłopaki pracują, herbata wypita czas się zbierać. Nooo, ale przecież Cię zawieziemy. Mówię, że nie chcę robić kłopotów, przecież widzę, że pracują, a ja pojadę pociągiem. No jak to tak? Po negocjacjach dobiegających kwadransa, jeszcze raz dziękuję za wszystko i zakładam plecak na ramiona. Inaczej się chyba nie da ?

Skąd mój pośpiech? Bo miałam już zabukowany nocny autobus do Adany, a widząc jak pieprzę drogę, lepiej by było, żeby wyszła wcześniej. Z pomocą pana kupuję bilet na dwa przejazdy, akurat przyjeżdża pociąg, uff. W biurze u chłopaków łapię Wifi i sprawdzam, na której stacji powinnam wysiąść. Jestem uratowana!

Wysiadam i nie poznaję miasta! Ta cicha Antalya z maja zniknęła! Teraz to miasto pełne ludzi, turystów, z otwartymi straganami. Schodzę do portu, mojego ulubionego miejsca w moim ulubionym mieście w Turcji, oddycham pełną piersią i zaczynam się śmiać! Czuję się jak Królowa Życia, ok, zrobiłam to! Jestem w podróży w Turcji, z plecakiem i samą sobą! Jak jest dobrze ❤ co prawda pieprzę drogę co chwilę i zachowuję się jakbym nigdy w życiu nigdzie nie była, ale jest tak dobrze! ❤

Mam już internet, po drodze poczęstowali mnie lokmą, czyli małymi słodkimi pączkami, które rozdaje się z powodu śmierci w rodzinie lub jakiejś dobrej sytuacji, np. założenia biznesu. Dowiedziałam się o tym zwyczaju później, ale osoby, które rozdawały lokmę nie wyglądały na smutne, wręcz przeciwnie, więc wierzę, że to na dobry omen!

Tym razem nie pierdzielę drogi, dojeżdzam na dworzec (chociaż była chwila zwątpienia), znajduję nawet swój nocny bus! Mówiłam już, że jestem dzieckiem szczęścia? ?

Na dworcu zagaduję ze sprzedawcami herbaty, zaraz obok można kupić banany, nikt się właściwie nie spieszy, chociaż przecież wiadomo, to jest dworzec. Chwilę później jadę już do Adany najbardziej komfortowym autokarem, w jakim kiedykolwiek miałam przyjemność siedzieć. Pojedyncze siedzenia, pełen serwis, przekąski, woda, gniazdka do ładowania, ekran multimedialny…

Turcja, gdzie kobiety zakrywają włosy, tradycja jest bardzo ważna, gdzie tak wiele rzeczy się odbywa się identycznie jak setki lat temu, z drugiej strony zachwyca mnie nowoczesnością na każdym krokiem, ale… Burası Türkiye, tu wszystko jest możliwe!

P.S. Relację na bieżąco relacjonuję także na moim instragramie takemetothetravel